Η Επιστολή του Αϊνστάιν, Στην Κόρη του που θα σε Διδάξει πολλά, για την Καθολική Δύναμη της Αγάπης,
Αναδημοσιευσα Από www.dinfo.gr
Χρόνια Πολλά Μανούλες,
14/5/17
Χρόνια Πολλά Μανούλες,
Ημέρα της μητέρας,
Η γιορτή της μητέρας ή ημέρα της μητέρας είναι εορτή προς τιμήν της μητέρας και της μητρότητας. Στην Ελλάδα και σε πολλές άλλες χώρες, γιορτάζεται την δεύτερη Κυριακή του μήνα Μάη.
Οι πρώτες αναφορές για Γιορτή της Μητέρας και της μητρότητας έρχονται από την αρχαία Ελλάδα.
Η μητέρα Γη (Γαία) σύζυγος του Ουρανού είναι η προσωποποίηση της φύσης, που γεννά όλο τον κόσμο και λατρεύεται σαν η υπέρτατη θεότητα. Η λατρεία περνά στη συνέχεια στην κόρη της, Ρέα, σύζυγο και αδερφή του Κρόνου. Η Ρέα λατρεύεται σαν η "Μητέρα των Θεών", καθώς φαίνεται να είναι η πρώτη, που γέννησε με τοκετό και ανάθρεψε τα παιδιά της με μητρικό γάλα. Οι αρχαίοι Έλληνες απέδιδαν τιμές στη Ρέα κάθε άνοιξη, καθώς ήταν και θεά της γης και της γονιμότητας.
Καθιερώθηκε τον 20ό αιώνα και προέρχεται από το αγγλικό και το αμερικανικό κίνημα των γυναικών. Η Αμερικανίδα Ann Maria Reeves Jarvis διοργάνωσε για πρώτη φορά το 1865 ένα κίνημα με το όνομα Mothers Friendships Day και συναντήσεις με το όνομα Mothers Day Meetings, κατά τις οποίες οι μητέρες αντάλλασσαν απόψεις και εμπειρίες. Το 1870 η Julia Ward Howe διοργάνωσε μια εκδήλωση φιλειρηνικής συγκέντρωσης μητέρων με το σλόγκαν peace and motherhood με σκοπό, τα παιδιά να μην στέλνονται στον πόλεμο.
Στην Ελλάδα η γιορτή της μητέρας συνδέθηκε με την εορτή της Υπαπαντής (2 Φεβρουαρίου). Τότε η ορθόδοξη εκκλησία γιορτάζει την Παναγία με τον Ιωσήφ που πηγαίνουν τον 40ήμερο Ιησού στο Ναό για ευλογία. Να "σαραντίσει", με σύγχρονη ορολογία. Μια κίνηση που ακόμα σήμερα κάνουν οι χριστιανές μητέρες (Σαραντισμός). Ο παράλληλος εορτασμός της μητέρας ξεκίνησε το 1929 με προφανή τον συμβολισμό. Όμως κατά την δεκαετία του 1960, ο εορτασμός ατόνησε και ενισχύθηκε η δυτικόφερτη συνήθεια εορτασμού της 2ης Κυριακής του Μαΐου. Η εκκλησία όμως επιμένει στην παλαιά ημέρα εορτασμού και διοργανώνει σχετικές εκδηλώσεις.
Αναδημοσιευσα Από Βικιπαιδεια
Οι αληθινές «Ειδήσεις»,
12/2/17
«Ειδήσεις», η νέα εφημερίδα του Real Group,
Ένα νέο σημαντικό βήμα για την έγκυρη ενημέρωση του αναγνωστικού κοινού κάνει το Real Group.
Από την ερχόμενη Τρίτη 14 Φεβρουαρίου, έρχονται οι «Ειδήσεις», η νέα πρωινή καθημερινή εφημερίδα, με την υπογραφή του Νίκου Χατζηνικολάου.
Οι αληθινές «Ειδήσεις» θα βρίσκονται στο κέντρο των εξελίξεων με όλη την πολιτική, οικονομική, κοινωνική, διεθνή, αθλητική και πολιτιστική επικαιρότητα, ρεπορτάζ, συνεντεύξεις, σχόλια, αναλύσεις, παρασκήνια και έγκυρες υπογραφές.
Κάθε Σάββατο, οι «Ειδήσεις» θα κυκλοφορούν με τρία ένθετα: την οικονομική εφημερίδα «Αγορά», την αθλητική εφημερίδα «Φίλαθλος» και το «Weekend», έναν πλήρη οδηγό για το Σαββατοκύριακο, για όλη την οικογένεια.
Και, φυσικά, κάθε Κυριακή, η αγαπημένη, σταθερή συνήθεια των αναγνωστών, η «Realnews», που συνεχίζει την επιτυχημένη πορεία της.
Την κυκλοφορία της νέας εφημερίδας «Ειδήσεις» από Αυτην την Τρίτη 14 Φεβρουαρίου, προανήγγειλε ο Εκδότης και Διευθυντής της, Νίκος Χατζηνικολάου από την εκπομπή του στον realfm 97,8.
ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ και ακούστε το ηχητικό.
Αναδημοσιευσα Από Real Groop
Η Ελλάδα ψηφίστηκε η Ομορφότερη Χώρα του Κόσμου για το 2016,
29/1/17
να εμπνέει Πολλούς Ανθρώπους επάνω στην Γη!
Παράδοση και εκσυγχρονισμός στην Ελλάδα του 21ου αιώνα,
24/12/16
Παράδοση και εκσυγχρονισμός στην Ελλάδα του 21ου αιώνα,
Με τα μάτια στραμμένα στις νέες γενιές και με έντονη αγωνία για το πολιτιστικό μας μέλλον, με την παρούσα έκδοση καταθέτουμε νηφάλιο και στοχαστικό προβληματισμό για την παράδοση και τον εκσυγχρονισμό/ανανέωση στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, μακράν διλημμάτων και διχαστικών αντιπαραθέσεων, που ταλαιπωρούν την πολιτική, την πνευματική και την πολιτιστική μας ζωή. Σ' αυτή τη νεφελώδη εποχή της μεταμοντέρνας σύγχυσης και της αμφιλεγόμενης παγκοσμιοποίησης, με τις περί έθνους συζητήσεις να φουντώνουν, φρονούμε πως, μόνο αναγιγνώσκοντας σωστά τη μακρά ιστορική μας διαδρομή, θα μπορέσουμε να χαράξουμε ορθή πολιτιστική στρατηγική στην Ευρώπη και στο σύγχρονο κόσμο, χωρίς να ανακυκλώνουμε, με αφελείς ταυτοτικές ανασφάλειες, τους εξίσου νοσηρούς ελληνοκεντρισμούς και αντιελληνοκεντρισμούς της νεότερης εθνικής μας ζωής.
Εισηγήσεις συνεδρίου
Μαρία Αντωνοπούλου, Λαοκράτης Βάσσης, Ελευθέριος Γείτονας, Γιώργης Γιατρομανωλάκης, Κώστας Γουλιάμος, Δημήτρης Δημητράκος, Θόδωρος Ζιάκας, Μαριλένα Κασιμάτη, Χάρης Καστανίδης, Ερατοσθένης Καψωμένος, Γιώργος Κοντογιώργης, Μαριάννα Κορομηλά, Νίκος Κωνσταντόπουλος, Νίκη Λοϊζίδη, Αντώνης Μακρυδημήτρης, Αντώνης Μανιτάκης, Νικόλαος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, Νίκος Μουζέλης, Παναγιώτης Νούτσος, Νίκος Ξυδάκης, Γιάννης Παπακώστας, Σάββας Παύλου, Θεόδωρος Ρουσόπουλος, Νικόλας Σεβαστάκης, Επαμεινώνδας Σπηλιωτόπουλος, Μιχάλης Σπουρδαλάκης, Μάνος Στεφανίδης, Γιώργος Χουρμουζιάδης
επιμέλεια: Λαοκράτης Βάσσης
Ταξιδευτής
Εντελέχεια
Εκπαιδευτήρια Γείτονα - Child Services
2006
285 σελ.
Αναδημοσιευσα Από Βιβλιονετ
Δες, Γιατί κάποιοι Άνθρωποι Ξεχωρίζουν.
Νικόλαος, Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής
O Σεβ. Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1954. Σπούδασε στο τμήμα Φυσικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, ενώ συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στην Αστροφυσική και τη Μηχανολογία στις ΗΠΑ, στα Πανεπιστήμια Χάρβαρντ και ΜΙΤ αντίστοιχα. Έχοντας αποκτήσει και διδακτορικό τίτλο στη Βιοϊατρική Τεχνολογία από τα ίδια πανεπιστήμια, προχώρησε σε βαθύτερη μελέτη της θεολογικής επιστήμης, αποκτώντας δυο σχετικούς μεταπτυχιακούς τίτλους στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού στη Βοστώνη.
Aπό επιστήμονας της ΝΑΣΑ Μητροπολίτης, (Πατηστε το λινκ,) .https://youtu.be/zOUFdfas9kY
Το 1989, επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ο πατ. Νικόλαος παρέμεινε για δυο χρόνια στο Αγ. Όρος κι έπειτα στην Ιερά Μονή Στομίου Κονίτσης. Στη συνέχεια, χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος κοντά στον μακαριστό Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Σεβαστιανό.
Από το Μάιο 1990, μέχρι και τη χειροτονία του ως Επισκόπου, διακόνησε ως οικονόμος στο Ιερό Μετόχι της Αναλήψεως της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας του Αγ. Όρους. Το Φεβρουάριο 2003 αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Θεολογίας στον τομέα της Χριστιανικής Ηθικής και Κοινωνιολογίας (Βιοηθικής) του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ενώ ήδη από το 1991 διδάσκει πανεπιστημιακά μαθήματα σχετικού περιεχομένου στις Ιατρικές Σχολές των Πανεπιστημίων της Αθήνας και της Κρήτης, όπως και στη Θεολογική Σχολή Balamand του Λιβάνου.
Το 1993 ίδρυσε το πρώτο Κέντρο Βιοϊατρικής Ηθικής και Δεοντολογίας στην Ελλάδα, ενώ είναι μέλος πολλών εκκλησιαστικών και άλλων επιτροπών με σχετικό αντικείμενο.
Τα 9 βιβλία του συγγραφέα,
Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός, Ο κόσμος στην επιστήμη και τη θρησκεία, Mount Athos, Γέροντας Σωφρόνιος, ο θεολόγος του ακτίστου φωτός, Από το καθ' ημέραν στο καθ' ομοίωσιν, Αλλήλων μέλη, Η Μεγάλη Ευρώπη και η θέση της Ορθοδοξίας στη διαμόρφωση του, Άνθρωπος μεθόριος, Παράδοση και εκσυγχρονισμός στην Ελλάδα του 21ου αιώνα,
Αναδημοσιευσα Από Βιβλία πατήστε Εδώ μεταφερθείτε στην Σελίδα.
Εὐλογημένα «γιατί»!
"Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός,"
Εὐλογημένα «γιατί»!
Ἐρώτημα τόσο συχνό, τόσο βαθύ, τόσο δυνατό στήν ἐκφορά του, τόσο δύσκολο στήν ἀπάντησή του. Ἐρώτημα τόσο ἀληθινό, τόσο ἀνθρώπινο, τόσο ἀπαιτητικό, πού ὅμως ἀπό τή φύση του δέν ἀντέχει στόν λόγο, δέν ἐκφράζεται μέ τό στόμα, δέν μπαίνει σέ λέξεις, δέν δημοσιοποιεῖται σέ ἀκροατήριο, πολύ δέ περισσότερο, δέν ἐπιδέχεται μονοσήμαντες ἀπαντήσεις ἀπό κάποιους πού δῆθεν γνωρίζουν πρός κάποιους ἄλλους πού σίγουρα πονοῦν. Ἴσως εἶναι τό κατ’ ἐξοχήν θέμα γιά τό ὁποῖο δέν μπορεῖ καί δέν πρέπει νά γίνονται ὁμιλίες. Εἶναι πολύ βαθύ γιά νά ἔλθει στήν ἐπιφάνεια τῆς συνειδητοποίησης. Εἶναι πολύ ἐπώδυνο γιά νά χωρέσει στόν ὁρίζοντα τῶν ἀντοχῶν μας. Εἶναι πολύ προσωπικό γιά νά ἐντοπισθεῖ στό στερέωμα τοῦ δημόσιου λόγου. Ἴσως αὐτό τό ἐρώτημα νά πονάει πιό πολύ καί ἀπό τήν αἰτία πού τό δημιουργεῖ. Γιατί ὅλοι ξέρουμε πώς δέν ἔχει εὔκολη ἀπάντηση. Καί ὅμως εἶναι τόσο ἐπίμονο καί ἀληθινό.
Γιατί σέ μένα, Θεέ μου; Ἠχεῖ στά αὐτιά μου αὐτό τό ἐρώτημα καί ἀντηχεῖ βαθιά στήν καρδιά μου. Εἶναι τό ἐρώτημα κάθε γονιοῦ πού τό παιδί του πάσχει ἤ κάθε ἄνθρωπου πού ἔχει χτυπηθεῖ ἀπό ἀνίατη ἀσθένεια. Πῶς εἶναι δυνατόν αὐτό τό ἐρώτημα νά μεταμορφωθεῖ σέ ὁμιλία, συμβουλή, γνώμη ἤ ἀπάντηση;
Τό ἐρώτημα αὐτό συνεχῶς διατυπώνεται καί ἀπαντᾶται μόνο μέ δάκρυα, ὄχι μέ λέξεις, μέ αἰσθήματα, ὄχι μέ σκέψεις, μέ σιωπή, ὄχι μέ ἀπόψεις, μέ συμπόνια, ὄχι μέ ἀπαντήσεις. Πῶς νά τό κάνουμε; Συχνά τά μάτια μιλοῦν πιό εὔγλωττα ἀπό τό στόμα, ὁ ἀναστεναγμός πιό δυνατά ἀπό τή σκέψη καί ἡ πονεμένη ἀπορία ἐκφράζει περισσότερο τήν ἀλήθεια ἀπό τήν ὅποια ἀπάντηση.
Γιατί;
Γιατί ὁ πόνος; γιατί ἡ ἀδικία; γιατί τά παιδάκια; γιατί τόσο πρόωρα; γιατί μέ αὐτόν τόν τρόπο; γιατί τήν ἀπερίγραπτη χαρά τῆς ἀθώας παρουσίας τους νά τή διαδέχεται ὁ ἀβάσταχτος πόνος; γιατί; Καί ἄν εἶναι γιά τό ἄγνωστο καλό μας, γιατί αὐτό τό καλό μας νά εἶναι τόσο πικρό;
Γιατί σέ μένα;
Τί κακό ἔκανα; Ποῦ νά ψάξω νά βρῶ μέσα μου τήν ἄγνωστη σέ μένα αἰτία; Καί ἄν φταίω ἐγώ, δέν μπορῶ κάτι νά κάνω γιά νά ἀναστρέψω τά πράγματα; Καί ποιός ὁ λόγος ἐξ αἰτίας μου νά ὑποφέρει αὐτό τό ἀθῶο πλασματάκι; Αὐτό μοῦ φαίνεται πιό ἀδύνατο νά τό ἀντέξω. Κινδυνεύω νά χάσω καί τή λίγη καί ἀσθενική πίστη μου. Τελικά, ποιό τό ὄφελος αὐτῆς τῆς ἱστορίας;
Γιατί σέ μένα, Θεέ μου;
Δέν εἶμαι παιδί σου; δέν εἶσαι Θεός ἀγάπης; τί σχέση μπορεῖ νά ἔχει ἡ ἀγάπη Σου μέ τό μαρτύριό μου; Πῶς νά μέ προσελκύσουν τά μαστιγώματά Σου; Πῶς συνδυάζεται ἡ καλωσύνη Σου μέ τήν ἀνερμήνευτη λογική τοῦ πόνου, μέ τή θλίψη, μέ τό ἐνδεχόμενο τοῦ σκανδαλισμοῦ;
Ἡ «εὐλογία» τοῦ πόνου. Εὐλογημένα «γιατί»!
Τά καθαγίασε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός στόν σταυρό «Θεέ μου, Θεέ μου, ἵνα τί μέ ἐγκατέλιπες;» Θεέ μου, γιατί μοῦ τό ’κανες αὐτό; Τί σοῦ ἔκανα; Δέν εἶμαι ὁ Υἱός σου; Τό ἴδιο ἀκριβῶς ἐρώτημα μέ τό δικό μου τό ὁποῖο ἔμεινε καί αὐτό ἀναπάντητο. Ἔμεινε ἀναπάντητο στά φαινόμενα. Τά γεγονότα ὅμως φανέρωσαν τήν ἀπάντηση.
Τέτοια πολλά «γιατί» βγῆκαν καί ἀπό τό στόμα τοῦ πολυάθλου Ἰώβ ἤ τή γραφίδα τοῦ τραυματισμένου Δαυίδ, δύο ἀνθρώπων πού οἱ τραγικοί θάνατοι τῶν παιδιῶν τους σφράγισαν τό πέρασμά τους ἀπό τήν ἱστορία καί πού μᾶς παρουσιάζονται συχνά ὡς μοναδικά πρότυπα πίστης, ἐγκαρτέρησης καί ὑπομονῆς.
Τό ἐρώτημα αὐτό τό ἀπευθύνουμε στόν Θεό, τό λέμε στόν ἑαυτό μας, τό ἐπαναλαμβάνουμε στούς ἀνθρώπους πού νοιώθουμε ὅτι ἰδιαίτερα μᾶς ἀγαποῦν. Τό λέμε κυρίως γιά νά ἐκφράσουμε τό μέσα μας, τό λέμε ὅμως καί προσδοκώντας τό χάδι μιᾶς ἀπάντησης. Ποιός ὅμως μπορεῖ νά δώσει μία ἀπάντηση; Ἀκόμη κι ἄν τήν ξέρει, ποιός μπορεῖ νά μᾶς τήν πεῖ;
Λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος πρός πενθοῦντα πατέρα ὅτι ὁ πόνος κάνει τόν ἄνθρωπο τόσο εὐαίσθητο, ὥστε μοιάζει μέ τό μάτι πού δέν ἀνέχεται οὔτε τό πούπουλο. Καί ἡ πιό τρυφερή κίνηση αὐξάνει τόν πόνο τοῦ πονεμένου. Καί ἡ πιό διακριτική ἀναλογία δέν ἀντέχεται. Ὁ λόγος πού ἐκφέρεται ὡς λογικό ἐπιχείρημα ἐνοχλεῖ ἀβάσταχτα. Μόνο τό δάκρυ, ἡ κοινωνία τῆς ἀπορίας, ἡ σιωπή, ἡ ἐσωτερική προσευχή θά μποροῦσαν νά ἀνακουφίσουν τόν πόνο, νά φωτίσουν τό σκοτάδι ἤ νά γεννήσουν μία μικρή ἐλπίδα.
Ὁ πόνος γεννᾶ ἀλήθεια, συμπόνια, κοινωνία.
Ὁ πόνος δέν ξυπνάει μόνον ἐμᾶς, ἀλλά γεννάει καί τήν ἀγάπη στούς γύρω μας. Προσπαθοῦν νά μποῦν στή θέση μας. Ἀγωνίζονται στόν καιρό τῆς ἀσφάλειάς τους νά μοιραστοῦν τά πιό ἀνεπιθύμητα γι’ αὐτούς δικά μας αἰσθήματα. Καί τό κάνουν. Ὁ πόνος γεννᾶ τήν ὑπομονή μας, ταυτόχρονα ὅμως γεννᾶ καί τόν ἐξ ἀγάπης σύνδεσμο μέ τούς ἀδελφούς μας. Ὁ πόνος γεννᾶ τήν ἀλήθεια. Ἡ συμπόνια τῶν ἄλλων τή φυτεύει στή δική μας καρδιά. Ἐκεῖ διακριτικά κρύβεται καί ἡ ἀπάντηση.
Ἔτσι γεννιέται στήν καρδιά ἡ παρηγοριά, ἡ γλύκα καί ἡ ἀνακούφιση τῆς ὁποίας εἶναι πολύ ἐντονότερες ὡς ἐμπειρίες ἀπό τό βάρος τοῦ πόνου.
Ὁ πόνος μᾶς βγάζει ἀπό τά ἀνθρώπινα μέτρα.
Τελικά αὐτά τά «γιατί» δέν ἔχουν τίς ἀπαντήσεις πού ἡ φτώχια καί ἡ ἀδυναμία μᾶς περιμένει. Στή λογική αὐτή συνήθως παραμένουν ἀναπάντητα. Γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός γιά τόν θάνατο δέν εἶπε παρά ἐλάχιστα. Ἁπλά, ὁ Ἴδιος τόν ἐπέλεξε καί πόνεσε ὅσο κανένας ἄλλος. Καί ὅταν ἀναστήθηκε, τό στόμα Τοῦ ἔβγαλε περισσότερη πνοή καί λιγότερα λόγια. Δέν εἶπε τίποτε γιά ζωή καί θάνατο -μόνο προφήτευσε τό μαρτύριο τοῦ Πέτρου. Ὁ πόνος δέν ἀπαντιέται μέ ἐπιχειρήματα. Οὔτε ἡ ἀδικία καί ὁ θάνατος ἀντιμετωπίζονται μέ τή λογική. Τά προβλήματα αὐτά λύνονται μέ τό ἐμφύσημα καί τήν πνοή πού μόνον ὁ Θεός δίνει. Λύνονται μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ξεπερνιοῦνται μέ τήν ταπεινή ἀποδοχή τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ πού εἶναι τόσο ἀληθινό ἀλλά συνήθως καί τόσο ἀκατανόητο.
Στό διάβα της ἡ δοκιμασία συνοδεύεται ἀπό τό σφυροκόπημα τῶν ἀναπάντητων ἐρωτημάτων. Κι ἐμεῖς, γαντζωμένοι στά «μήπως», στά «γιατί», στά «ἄν» συντηροῦμε τίς ἐλπίδες καί ἀντέχουμε τήν ἐπιβίωση σέ αὐτόν τόν κόσμο, προσδοκώντας κάτι σίγουρο ἤ κάτι σταθερό. Αὐτό ὅμως συνήθως δέν ἐντοπίζεται στήν προτεινόμενη ἀπό μᾶς λύση, ἀλλά ἐπικεντρώνεται στήν ἀπροσδόκητη ὑπέρλογη θεϊκή παρηγοριά. Κάθε προσπάθεια ἀντικατάστασής της μέ ἀνθρώπινα ὑποκατάστατα ἀδικεῖ ἐμᾶς τούς ἴδιους. Κάθε περιορισμός στήν ἀσφυκτική θηλιά τῶν ὀρθολογιστικῶν ἀπαντήσεων μᾶς παγιδεύει βαθύτερα στό δράμα μας. Στόν διάλογο μέ τόν πόνο, τήν ἀδικία καί τόν θάνατο εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά βγοῦμε ἀπό τά ἀνθρώπινα μέτρα. Αὐτή εἶναι ὄχι μόνον ἡ ἔξοδος ἀπό τή δοκιμασία ἀλλά καί ἡ εὐεργεσία της.
Ἡ μοναδική εὐκαιρία.
Τελικά, τό μέν ἐρώτημα μποροῦμε νά τό ὑποβάλλουμε, τήν δέ ἀπάντηση πρέπει νά τήν περιμένουμε. Ἤ ὁ Θεός δέν ὑπάρχει ἤ παραχωρεῖ μιὰ δοκιμασία γιά νά μᾶς δώσει μιὰ μοναδική εὐκαιρία. Ἄν δέν γινόταν ἡ Σταύρωση, δέν θά ὑπῆρχε ἡ Ἀνάσταση. Ὁ Χριστός θά ἦταν ἕνας καλός δάσκαλος· ὄχι ὁ Θεός. Ὁ Θεός δίνει τήν εὐκαιρία. Σέ μᾶς μένει νά τή δοῦμε καί νά τήν ἀξιοποιήσουμε. Ἡ δέ χαρά καί τό περιεχόμενο αὐτῆς τῆς εὐκαιρίας εἶναι πολύ μεγαλύτερα ἀπό τήν ἔνταση καί τόν πόνο τῆς δοκιμασίας. Ὁ θάνατος, ὁ πόνος, ἡ ἀδικία ἀποτελοῦν μυστήριο πού ἡ ὅποια ἀπάντηση τό διασαλεύει. Στίς περιπτώσεις αὐτές, ἡ ἀλήθεια δέν ἐκφράζεται ὡς ἄποψη ἤ ἐπιχείρημα, ἀλλά προσφέρεται ὡς ταπείνωση καί κοινός πόνος. Ἡ πορεία στό μεθόριο τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, τοῦ σκανδαλισμοῦ καί τῆς δοξολογίας, τοῦ θαύματος καί τῆς ἀδικίας παρουσιάζει στροφές καί κρυμμένες γωνιές, ὅπου διασφαλίζεται ἡ ἀλήθεια τῆς ζωῆς. Ἄν ξεφύγει κανείς τόν πειρασμό νά λυγίσει, τότε ἀντικρίζει τήν ἀλήθεια μέ τέτοια ὄψη, πού ποτέ του δέν εἶχε κἄν φαντασθεῖ. Ὁ πόνος, ἄν κάποιος καταφέρει νά τόν ἀγκαλιάσει, γεννᾶ πρωτόγνωρες εὐαισθησίες καί ξεδιπλώνει πραγματικότητες πού κανείς ἀλλιῶς δέν βλέπει. Ἡ πρόκληση δέν εἶναι νά συμβοῦν γεγονότα καί ἀποκαλύψεις· αὐτά ὑπάρχουν. Ἡ πρόκληση εἶναι νά ἀνοίξει κανείς τά μάτια του γιά νά μπορεῖ νά τά ἀντικρύσει.
Εἶναι ἀναντίλεκτη ἀλήθεια δυστυχῶς, συνήθως μόνο χάνοντας τά πολύ ἐπιθυμητά, γνωρίζουμε καί κερδίζουμε τά πολύ μεγάλα.
Σίγουρα ὁ πόνος καί ἡ ἀδικία δέν μποροῦν νά καταργήσουν τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός ὑπάρχει. Καί εἶναι ἀγάπη καί ζωή. Ἡ τέλεια ἀγάπη καί τό πλήρωμα τῆς ζωῆς. Καί τό μεγαλύτερο θαῦμα τῆς ὕπαρξής Του εἶναι ἡ συνύπαρξή Του μέ τόν πόνο, τήν ἀδικία καί τόν θάνατο.
Ἴσως καί ἡ μεγαλύτερη πρόκληση γιά τόν καθένα μας νά εἶναι ἡ συνύπαρξη μέ τόν δικό του προσωπικό πόνο, τό ἐλπιδοφόρο σφιχταγκάλιασμα μέ τά βαθύτερα αὐτά «γιατί», ἡ ταπεινή ἐσωτερική περιχώρηση στήν προσδοκία τοῦ Θεοῦ μέσα ἀπό τίς «ἀδικίες» πού νομίζουμε πώς Αὐτός μᾶς κάνει.
Πρό καιροῦ, μέ πλησίασε κάποια νεαρή κοπέλα πού τό καντηλάκι τῆς ζωῆς της φαίνεται νά τρεμοσβήνει. Μέσα στόν ἀβάσταχτο πόνο της διέκρινα τήν ἐλπίδα. Μέσα ἀπό τά δακρυσμένα μάτια της ἀντίκρισα τή χαρά, τή δύναμη καί τή σοφία
-Θέλω νά ζήσω, μοῦ εἶπε. Ἀλλά δέν ἦλθα γιά νά μοῦ τό ἐπιβεβαιώσετε. Ἦλθα γιά νά μέ βοηθήσετε νά φύγω ἕτοιμη ἀπό αὐτόν τόν κόσμο.
-Ἐγώ εἶμαι παπάς τῆς ζωῆς καί ὄχι τοῦ θανάτου, τῆς ἀπαντῶ. Γι’ αὐτό καί θέλω νά ζήσεις. Ἐπίτρεψέ μου, ὅμως, νά σέ ρωτήσω κάτι• μέσα στή δοκιμασία σου, ρωτᾶς ποτέ «γιατί σέ μένα, Θεέ μου;»
-Δέν σᾶς καταλαβαίνω, πάτερ, μοῦ λέει. Ἐγώ ρωτῶ «γιατί ὄχι σέ μένα, Θεέ μου; Καί περιμένω ὄχι τόν θάνατό μου· προσδοκῶ τόν φωτισμό μου»!
Πηγή/Έκδοση: Ἐκεῖ πού δέν φαίνεται ὁ Θεός. Ἔκδ. Σταμούλη
Χρ.Έκδοσης: 2009.
Αναδημοσιευσα Από www.agiazoni.gr
Μανώλης Σκευάκης Είναι ένας από τους Γλύπτες του Ρεθύμνου-Κρήτης,
20/12/16
Όμορφα δημιουργήματα από έναν καταξιωμένο καλλιτέχνη του Ρεθύμνου,
Το Ρέθυμνο, φημισμένο πάντα για τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες, καθημερινά μας ξεδιπλώνει όμορφα δημιουργήματα σε διάφορα σημεία της πόλης, που συχνά αναρωτιόμαστε από πού προήλθαν και εντέλει αμελούμε να μάθουμε.
Συνάντησα έναν καταξιωμένο καλλιτέχνη του Ρεθύμνου με αφορμή τα εκθέματα που έχει σε δημόσιους χώρους της πόλης αλλά και με τεράστια πρωτότυπη και μοναδική δημιουργική εργασία που αξίζει να φανεί, όσο γίνεται φυσικά μέσα από κάποιες εικόνες.
Ο Μανώλης Σκευάκης είναι ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω από τα εκθέματα που καθημερινά συναντάμε στην πλατεία 25ης Μαρτίου, στην πλατεία των Τεσσάρων Μαρτύρων αλλά και στον Δημοτικό Κήπο. Παραδοσιακές βρύσες που πάντοτε εξυπηρετούν και δείχνουν όμορφες σε πλατείες, αλλά και μια αναπαράσταση του παλιού ρολογιού του Ρεθύμνου που στολίζει την πλατεία των Τεσσάρων Μαρτύρων.
- Η πρώτη εργασία του Μανώλη Σκευάκη σε δημόσιο χώρο, πλατεία 25ης Μαρτίου, το 1982.
- Ένα από τα βρυσάκια που κατασκεύασε σε κάθε είσοδο του Δημοτικού Κήπου.
- Η τελευταία του εργασία σε δημόσιο χώρο του Ρεθύμνου, στην πλατεία των Τεσσάρων Μαρτύρων, το 2008
Ο Σκευάκης είναι ένας καλλιτέχνης με πολυάριθμες δημιουργικές εργασίες χωρίς κανείς να μπορεί να δώσει κάποια ταμπέλα στο με τι καταπιάνεται. Το μοναδικό που μπορεί να σχολιαστεί είναι η πρωτοποριακή εργασία του, που δείχνει να τον έχει απορροφήσει πλήρως για να καταφέρνει να ξεπερνά τον εαυτό του με ότι καταπιάνεται.
Ένας καλλιτέχνης που έχει δώσει έργα του στην Κρήτη, την υπόλοιπη Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό (Ολλανδία, Βέλγιο).
Έχει φτιάξει απίθανες σιδεροκατασκευές, μέσα σε αυτές φωτιστικά διαφόρων θεμάτων με προσωπογραφίες διασήμων,που αποτυπώνονται στον τοίχο σαν θέατρο σκιών, κατασκευές από πέτρα, γλυπτά, αμέτρητα άρματα καρναβαλιού,
όπως και έχει επιμεληθεί την κατασκευει σκηνικών σε 20 θεατρικές παραστάσεις.
Αναδημοσιευσα Από Cretedoc.gr
Γ΄ Ράιχ ,
17/12/16
Το ημερολόγιο του Διαβόλου,
O συγγραφέας: Robert K. Wittman, David Kinney
«Στο Γ΄ Ράιχ ένας “ιδεολόγος” µπορούσε να δει τις φιλοσοφίες του να γίνονται πράξη, και οι ιδέες του Ρόζενµπεργκ είχαν µοιραίες συνέπειες για πολλά εκατοµµύρια ανθρώπους». Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας είναι µια συγκλονιστική αφήγηση αληθινών γεγονότων της παγκόσµιας ιστορίας, που διαβάζεται σαν ένα συναρπαστικό µυθιστόρηµα. Αφετηρία και βασική πηγή της διήγησης το ηµερολόγιο του Άλφρεντ Ρόζενµπεργκ, ενός από τα πιο υψηλόβαθµα στελέχη του Γ΄ Ράιχ. Στενός συνεργάτης και κορυφαίος σύµβουλος του Αδόλφου Χίτλερ, «φιλόσοφος» και κύριος ιδεολογικός καθοδηγητής του εθνικοσοσιαλιστικού κόµµατος, ενορχηστρωτής της λεηλασίας των σπουδαιότερων έργων τέχνης από την ευρωπαϊκή ήπειρο, αλλά κυρίως εµπνευστής και πρωτεργάτης της «τελικής λύσης» του εβραϊκού ζητήµατος, που οδήγησε στον θάνατο εκατοµµύρια ανθρώπους κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσµίου Πολέµου. Το ηµερολόγιο ανακαλύφθηκε στο τέλος του πολέµου σε ένα βαυαρικό κάστρο, αλλά εξαφανίστηκε µυστηριωδώς µετά τη ∆ίκη της Νυρεµβέργης, όπου ο Ρόζενµπεργκ καταδικάστηκε και εκτελέστηκε για εγκλήµατα πολέµου. Παρέµεινε κρυµµένο για σχεδόν τρία τέταρτα του αιώνα, µέχρι που, µετά από µια σχεδόν «κινηµατογραφική» δεκαετή αναζήτηση, έφτασε πρόσφατα στα χέρια του πρώην ειδικού πράκτορα του FBI, Ρόµπερτ Ουίτµαν. ∆ηλητηριώδες, κυνικό και εξαιρετικά αποκαλυπτικό, το Ηµερολόγιο του ∆ιαβόλου φωτίζει µεγάλης σηµασίας ιστορικά γεγονότα από το 1936 έως το 1944: την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, τις διεργασίες ενίσχυσης του εθνικοσοσιαλιστικού κόµµατος, τη διάβρωση της γερµανικής κοινωνίας, τις εσωτερικές συναντήσεις του Χίτλερ µε τους στενούς του συνεργάτες, τις εντάσεις στα ανώτατα κλιµάκια, την εισβολή στην ΕΣΣ∆, την κλοπή έργων τέχνης και βιβλίων από την Ευρώπη, το Ολοκαύτωµα. Ένα εξαιρετικό ιστορικό αφήγηµα, που µας βοηθά να κατανοήσουµε λίγο περισσότερο τα πώς και τα γιατί µιας από τις µεγαλύτερες θηριωδίες του 20ού αιώνα.
Αναδημοσιευσα Απο e-pediobooks
πήρε ΕντολΗ ..
μια μέρα αποφάσισαν οι Γερμανοί να τιμωρήσουν έναν υπάλληλο-στρατιώτη τους και τον στείλανε να Εργαστεί σε Στρατόπεδο Συγκέντρωσης . Έμενε δίπλα-κοντά από το στρατόπεδο με την γυναίκα του και τον μικρο του γιο.
Τα πρωινά ο γιος του έβγαινε και έπαιζε μόνος του, γιατί δεν είχε παιδιά εκεί, λόγο στρατοπέδου. Μια ημέρα όμως, έφτασε περπατώντας στο στρατόπεδο και γνώρισε ένα παιδάκι που ήταν κλεισμένο εκεί. Το παιδάκι ήταν γυμνό πεινασμένο και ταλαιπωρημένο, θέλοντας και προσπαθώντας να βρουν τρόπο να επικοινωνήσουν γιατί δεν μιλάγανε την ίδια γλώσσα και θέλοντας να ταυτιστούν το ένα με το άλλο παιδάκι, ο γιος του στρατιώτη έβγαλε τα ρουχαλάκια του. Ο πόλεμος έφτανε στο τέλος και ο πατέρας του παιδιού πήρε ΕντολΗ να βάλει φωτιά στο στρατόπεδο και να φύγει, μη γνωρίζοντας ότι ο γιος του ήταν Εκεί, την Εκτέλεσε..
Συγκλονιστικό Βιβλίο, δεν θυμάμαι τον τίτλο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
.png "English"){kind=small}
