Από τη στήλη 'Pink Motel Diaries'
Η φωτογραφία είναι μια ευγενική παραχώρηση του Τάκη Φωτίου από τη σελίδα του στο Facebook.
Τον ανακάλυψα όταν ήμουν πιτσιρίκι, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '90 με αρχές 00's. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με έκανε να τον λατρέψω τόσο πολύ. Ίσως το γεγονός πως ουσιαστικά, επρόκειτο πιο πολύ για μια γαμάτη παρέα και όχι ένα μάτσο βαρετούς, τζιτζιφιόγκους - «επαγγελματίες» των FM, να έπαιξε έναν μεγάλο ρόλο σε αυτό. Όπως επίσης και η αξέχαστη βραδινή ζώνη με την οποία είχα κολλήσει τόσο πολύ, που χωρίς αυτή στα ακουστικά, δεν με έπαιρνε ο ύπνος.
Ο λόγος φυσικά, για τον θρυλικό Jeronimo Groovy. Ήθελα εδώ και χρόνια να μιλήσω με έναν από τους συντελεστές του σταθμού και με μεγάλη μου χαρά, ήρθα σε επαφή με έναν από τους πιο σημαντικούς παραγωγούς του. Το όνομα του οποίου, θα είναι για πάντα στο μυαλό μου συνδεδεμένο με την εφηβική μου ηλικία. Ο λόγος για τον Τάκη Φωτίου, που αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του σταθμού, την πόρτα του οποίου πέρασε μόλις στα 17 του, για να την κλείσει για πάντα πίσω του, στα 34. Χωρίς να το γνωρίζει, ο Τάκης, με έχει νανουρίσει πολλές φορές με τη βραδινή του εκπομπή, το «Stand by Me» αλλά επίσης, με έχει κλείσει και πολλές φορές από τον αέρα μόλις καταλάβαινε ότι ήμουν ανήλικος. Τέλος, έχω να πω, ότι εξαιτίας του Jeronimo Groovy, θα αγαπώ για πάντα την Europop!
Ιδού λοιπόν τα όσα είπαμε σε μια κουβέντα γεμάτη συναισθήματα και ας μην του ανέφερα πως σε κάποια σημεία τον έπιασα να συγκινείται και λίγο.
VICE: Θα ήθελα αρχικά να μου πεις, δυο λόγια για τις πρώτες σου μέρες στον Jeronimo Groovy.
Τάκης Φωτίου: Εγώ ξεκίνησα ως ραδιοπειρατής στα 17 μου, εδώ, στο Παγκράτι. Είχα ξεκινήσει ένα ραδιόφωνο το οποίο εξέπεμπε στους 88,7 και ένα πρωί ξύπνησα και δεν μπορούσα να εκπέμψω γιατί είχε ανοίξει ένας καινούριος σταθμός που έβγαινε στους 88,9 και με «ενοχλούσε» τεχνικά. Επικοινώνησα μαζί τους για να δω αν μπορούν να μετακινηθούν, όμως, μου εξήγησαν πως ξεκινάει μια καινούρια, νόμιμη, προσπάθεια και με αντιμετώπισαν εξαιρετικά φιλικά, παρόλο που ήταν ένα, σαφέστατα, μεγαλύτερο ραδιόφωνο. Δεν ήταν ένας μικρός πομπός σαν αυτόν που είχα εγώ σπίτι μου. Αντί να μου πούνε «φιλαράκι που πας τώρα να μπλέξεις;», κάθισαν και μου εξήγησαν βήμα-βήμα πως να μετακινηθώ λιγάκι αριστερά στις συχνότητες ώστε να μην ενοχλείται κανένας. Από την αρχή δηλαδή, αυτό που με κέρδισε σε αυτό το ραδιόφωνο ήταν πως φέρθηκαν εξαιρετικά ευγενικά σε έναν ερασιτέχνη, μιας και οι ίδιοι ήταν παλιοί ερασιτέχνες και καταλάβαιναν την αγωνία μου.
Αφού έγινε αυτό, άρχισα να ακούω τον σταθμό και να συμμετέχω στις νυχτερινές εκπομπές, οι οποίες κατά την άποψη μου, αποτελούσαν το 60% των λόγων που διαφοροποιούσαν τον Jeronimo Groovy από τα υπόλοιπα ραδιόφωνα. Αυτές οι εκπομπές έδιναν μικρόφωνο στον κόσμο (μέσω τηλεφώνου) και όσα έβγαιναν από αυτές, είχαν ουσία. Ο κόσμος έβγαινε στον αέρα και εκφραζόταν σε εκπομπές που πήγαιναν μέχρι τα ξημερώματα, αυτό με τρέλανε, επειδή για εμένα το ραδιόφωνο δεν είναι μόνο μουσική, αλλά ο τρόπος να επικοινωνείς με τον κόσμο. Αφού ανακάλυψα λοιπόν αυτό και το γούσταρα, προσπαθούσα να χωθώ, έτσι, άρχισα να βγαίνω τηλεφωνικά στις νυχτερινές εκπομπές σαν ακροατής. Μια νύχτα, μου ζήτησαν να μη κλείσω το τηλέφωνο και να περιμένω λίγο στη γραμμή μου και μίλησα με έναν από τους τρεις ιδιοκτήτες του σταθμού, τον Πάνο Πρωτοπαπά, ο οποίος ζήτησε να με γνωρίσει από κοντά. Έτσι, τον Σεπτέμβριο του 1988, έκανα τη πρώτη μου επίσκεψη στα στούντιο της Ηλιούπολης. Εκεί δηλαδή που ξεκίνησε να γεννιέται το φαινόμενο του Jeronimo.
Σε είχαν κυνηγήσει ποτέ επειδή έκανες πειρατικό ραδιόφωνο;
Εγώ, δυστυχώς, επειδή δεν ήμουν πολύ καλός στο τεχνικό κομμάτι, προκαλούσα παρεμβολές στη τηλεόραση, έτσι, όποτε έκανα εκπομπή, οι γύρω, δεν έπιαναν ΕΡΤ2, αν θυμάμαι καλά, οπότε πέσανε παράπονα και μια μέρα είδα ένα περιπολικό να κάνει βόλτες γύρω από το σπίτι μου. Φοβήθηκα, τα έκλεισα όλα για ένα διάστημα και μετά ξανάρχισα σαν να μην τρέχει τίποτα. Όταν αγαπάς αυτό που κάνεις δεν σε νοιάζει τίποτα, είναι σαν τη καφεΐνη, θέλεις κάθε πρωί μια δόση για να ξυπνήσεις.
Η πιο δυνατή ανάμνηση που είχες από τον Jeronimo Groovy;
Δύο είναι οι καλές αναμνήσεις. Η μία είναι το νυχτερινό ραδιόφωνο, οι νυχτερινές εκπομπές άμεσης επικοινωνίας και ουσίας, αυτό δηλαδή που λείπει σήμερα, να υπάρχει επικοινωνία με τον κόσμο. Να υπάρχει το βήμα ώστε να μπορεί κάποιος να εκφραστεί. Για να σου δώσω να καταλάβεις, τότε, ο Jeronimo, ήταν το Facebook της εποχής. Ο κόσμος γνωρίζονταν, έκανε αφιερώσεις και επικοινωνούσε μέσω της πλατφόρμας του Jeronimo Groovy και του μεταμεσονύκτιου «Talk Radio». Κάθε Σάββατο λοιπόν, γνωρίζομασταν όλοι από κοντά στα πάρτι του σταθμού που αποτελούν τη δεύτερη, όμορφη ανάμνηση από τον σταθμό. Μέχρι και σήμερα, τόσο μεγάλα πάρτι δεν έχουν ξαναγίνει από ραδιοφωνικό σταθμό.
Για κάποιον που δεν γνωρίζει, τι ήταν η νυχτερινή ζώνη του Jeronimo Groovy;
Ο σταθμός ήταν ουσιαστικά ένα νεανικό, μουσικό ραδιόφωνο. Ο Groovy λοιπόν, έπαιζε μέχρι τις δώδεκα το βράδυ μουσική και μετά άνοιγε τα μικρόφωνα. Για παράδειγμα, υπήρχαν χιουμοριστικές εκπομπές που απλά κρατούσαν παρέα στον ακροατή, υπήρχαν όμως και εκπομπές όπως η δικιά μου, το «Stand By Me», η οποία γεννήθηκε από την ανάγκη του κόσμου να επικοινωνεί. Είναι ίσως η μεγαλύτερη ραδιοφωνική εμπειρία που έχω και τη λατρεύω γιατί μεγάλωσα μέσα από αυτή. Κάθε Κυριακή βράδυ, έκανα μια εκπομπή στηριγμένη ακριβώς στα συναισθήματα φιλίας και αγάπης και το πως εκφραζόταν ο κόσμος μέσα από αυτά. Ανώνυμα έπαιρνε ο κόσμος τηλέφωνο και μοιραζόταν με χιλιάδες κόσμο τις εμπειρίες του, είτε αυτές ήταν πάνω στην αγάπη, τη φιλία ή ακόμα και σεξουαλικές εμπειρίες, με αποτέλεσμα, ο κόσμος να θέλει να συμμετέχει όλο και περισσότερο. Θεωρώ πως ανοίξαμε στόματα, και μυαλά, από την άποψη πως ο κόσμος, (ειδικά τα νέα παιδιά) άρχισε να εκφράζεται και εδώ να θυμίσω, πως δεν υπήρχε internet και Facebook όταν ξεκίνησαν αυτά, για να εκφραζόμαστε όποτε θέλουμε. Έτσι, περιμέναμε τη νύχτα, να φορέσουμε τα ακουστικά, να καλούμε και όσοι είναι πάνω από 17-18 χρονών, για την ασφάλεια όλων, να μιλάνε και οι μικρότεροι να στέλνουν γράμματα. Έχω ακόμα τσουβάλια από γράμματα. Γράμματα παιδιών (δεν είχαμε fans, ήμασταν όλοι μια παρέα), που έλεγαν αυτά που αισθανόντουσαν. Ουσιαστικά, η νυχτερινή ζώνη ήταν αυτό που θέλουμε να πούμε στον φίλο μας ανοιχτά, χωρίς φόβο.
Τώρα μου δημιουργήθηκαν πολλά ερωτήματα. Όπως ποιο ήταν το πιο συγκλονιστικό τηλεφώνημα που δέχτηκες ποτέ στην εκπομπή σου;
Υπάρχει κάποιο που έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου. Είναι ένα που μου είχε κάνει ένα κορίτσι το οποίο είχε αποφασίσει να δώσει τέλος στη ζωή της. Τότε, δεν υπήρχαν όπως καταλαβαίνεις, αρμόδιες υπηρεσίες για να βοηθήσουν στις τρεις τα ξημερώματα μια κοπελιά η οποία, για θέματα που μας είχε μιλήσει, πιο πολύ προσωπικού και οικογενειακού περιεχομένου, είχε αποφασίσει να δώσει τέλος στη ζωή της και έπρεπε σαν παρουσιαστής να προσπαθήσω να την ηρεμήσω, αλλά να μη τη λυπηθώ. Αισθάνθηκα πως εκείνη τη στιγμή, έπρεπε να της δώσω να καταλάβει το πόσο σημαντική ήταν για τη παρέα, από τη στιγμή που επικοινωνούσε μαζί μας κάθε Κυριακή, και πως θα έχανε φίλους αν το έκανε αυτό. Εγώ δεν είμαι ούτε ψυχολόγος, ούτε είχα τη δυνατότητα εκείνη τη στιγμή να επικοινωνήσω με κάποιον ειδικό. Ήταν μια από τις πιο δύσκολες και συγκλονιστικές στιγμές στη ζωή μου, αποφάσισα να της πω: «Δεν νομίζω πως θέλεις να το κάνεις αυτό, ξέρω πως το έχεις αποφασίσει και έχεις τη δύναμη να το κάνεις, όμως εγώ θέλω να σε ακούσω και την άλλη Κυριακή». Περάσαμε μια εβδομάδα εξαιρετικής αγωνίας μέχρι να μας ξαναπάρει τηλέφωνο.
Αυτό έγινε ζωντανά στον αέρα;
Βγήκε στον αέρα και είπε πως ήθελε να μας χαιρετήσει. Δεν μπορείς να φανταστείς τι άκουσα την επόμενη μέρα, από πάρα πολύ αγανακτισμένο κόσμο. Κάποιοι συμφωνούσαν μαζί μου, άλλοι διαφωνούσαν. Λογικό, καθώς είναι ένα πάρα πολύ ευαίσθητο θέμα. Από τη μεριά μου θεώρησα πως της έδωσα όσο περισσότερη δύναμη μπορούσα, έπαιρναν μετά και οι ακροατές τηλέφωνο και της έδιναν κουράγιο, ήμουν σε μια πάρα πολύ αδύναμη αλλά ταυτόχρονα και δυνατή θέση, τρομερό συναίσθημα.
Πραγματικά, συγκλονιστική εμπειρία, κάτι άλλο που να σου έχει μείνει;
Μετά τον θάνατο του Freddie Mercury που μας είχε συγκλονίσει επειδή τον αγαπούσαμε πάρα πολύ, είχαμε αποφασίσει πως κάθε πρώτη Κυριακή του Δεκέμβρη, την ώρα της εκπομπής, θα ανάβουμε όλοι κεράκια, θα πηγαίνουμε στο μπαλκόνι και θα περιγράφουμε ότι βλέπουμε. Ήταν η Κυριακή των κεριών. Έβγαινες για παράδειγμα στο μπαλκόνι και έλεγες: «Είμαι στη Φορμίωνος στο Παγκράτι και βλέπω απέναντι, στο νούμερο 36, άλλον ένα φίλο που έχει βγει με το κεράκι έξω». Και ξαφνικά έβλεπες σε κάθε γειτονιά της Αθήνας να βγαίνουν όλοι με κεράκια στα μπαλκόνια μόνο και μόνο, για να αφιερώνουμε αυτή τη μέρα σε όσους χάθηκαν από τη μάστιγα του αιώνα. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ, με έπαιρναν από όλη την Ελλάδα και μου έλεγαν τι βλέπουν, πως νιώθουν και πόσο αλληλέγγυοι ήταν με μια ξεχωριστή, εντελώς ραδιοφωνική, πράξη.
Ήταν το επάγγελμα σου αυτό, ζούσες από τα χρήματα που έβγαζες μέσω του Jeronimo;
Ναι, ήταν η δουλειά μου, σκέψου πως ήμουν και αρχισυντάκτης του περιοδικού Groovy Magazine, οπότε, δούλευα σχεδόν 8 με 10 ώρες, αν και η βασική μου δουλειά ήταν οι ώρες της εκπομπής μου. Εγώ βέβαια δεν θεωρούσα το ραδιόφωνο δουλειά. Δουλειά θεωρούσα, για παράδειγμα, το να είμαι αρχισυντάκτης ενός περιοδικού, όμως το ραδιόφωνο ήταν χόμπι, άσχετα αν πληρωνόμουν και μάλιστα πολύ καλά, για αυτό. Τις νυχτερινές εκπομπές, θα μπορούσα και να πληρώνω για να τις κάνω. Ήταν μια προσωπική μου ανάγκη επικοινωνίας.
Ήταν όλοι τρελοί σαν εσένα με το ραδιόφωνο εκεί μέσα;
Κοίτα, για τους παλιούς, της γενιάς μου, μπορώ να σου πω με σιγουριά πως, ναι, ήταν το ίδιο τρελοί. Τα καινούρια παιδιά, ήθελαν περισσότερο να απολαύσουν τη δημοσιότητα τους, το οποίο δεν το λέω για κακό. Απλώς, δεν αισθανόμουν πως είχαν την καύλα. Σε κάποια παιδιά την ένιωθα, ενώ σε άλλα αισθανόμουν πως απλώς χρησιμοποιούσαν το μέσο για προσωπικό τους όφελος. Να διαφημίσουν δηλαδή το μέρος που παίζουν μουσική για παράδειγμα ή να βγάλουν γκόμενες. Γιατί πάντα βγάζεις γκόμενες από το ραδιόφωνο.
Τα πάρτι σας έχουν αφήσει ιστορία, ποιο ήταν το καλύτερο που κάνατε ποτέ;
Νομίζω πως ήταν όλα τα Beach Parties που κάναμε στο Φάληρο, με 20-30.000 κόσμο να γεμίζει τη παραλία μέχρι κάτω. Δεν νομίζω πως έχουν ξαναγίνει τέτοια πάρτι. Με Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες της εποχής, όπως οι 2 Unlimited, σε πάρτι τα οποία ήταν δωρεάν, με τα έξοδα να έχουν καλυφθεί από τους χορηγούς. Το ετήσιο beach party του σταθμού ήταν ένα κορυφαίο γεγονός, το στήναμε για τέσσερις μήνες, το διαφημίζαμε τους δύο τελευταίους και ο κόσμος πέρναγε πάντα καλά. Τύχαινε να είμαι σχεδόν πάντα παρουσιαστής αυτών των πάρτι και αυτό που εισέπραττα κάθε φορά ήταν πραγματικά τρομερό. Έβλεπες να ανεβαίνουν στη σκηνή οι παραγωγοί του σταθμού και να παίρνουν περισσότερο χειροκρότημα από τους καλλιτέχνες.
Η αλήθεια είναι πάντως πως ο Jeronimo Groovy δεν ακολούθησε ποτέ τα «στεγανά» του τυπικού ραδιοφωνικού σταθμού, δηλαδή σας χειροκροτούσαν επειδή ήσασταν μέλη της παρέας τους, δικοί τους άνθρωποι.
Ναι, μέρος της παρέας που σε εξέφραζε. Ήξερες τι ώρα έχει ο κάθε παρουσιαστής εκπομπή και σε ενδιέφερε να τον ακούσεις, δεν σε ένοιαζε μόνο η μουσική. Στο σημερινό ραδιόφωνο λίγοι έχουν αυτό το προνόμιο.
Πάντως, παρόλο που ο Jeronimo για μεγάλο διάστημα έπαιζε κυρίως ξένη μουσική, υπήρξαν και καλλιτέχνες που έγιναν γνωστοί μέσω της συχνότητας σας. Εγώ για παράδειγμα έμαθα τις Σκιές από εσάς.
Μπράβο, δεν ήταν φοβεροί; Συνεργαστήκαμε επίσης πάρα πολύ καλά και με άλλους καλλιτέχνες όπως οι One, δεν θα ξεχάσω τις εκπομπές και τα πάρτι που κάναμε με τους One. Το πρώτο Boyband στην Ελλάδα, το οποίο μάλιστα στηρίχτηκε φανατικά από τον Jeronimo, παρόλο που έπαιζε κυρίως ξένη μουσική. Πολλοί '90's καλλιτέχνες, όπως η Μαντώ, η Ευρυδίκη και άλλοι, είναι άνθρωποι που έχουν περάσει από τα μικρόφωνα μας για συνεντεύξεις και έχουν αφήσει το δικό τους αποτύπωμα. Όταν κάναμε το άνοιγμα μας στην Ελληνική μουσική, αυτοί οι καλλιτέχνες μας "αγκάλιασαν" και κάναμε τρελά πάρτι παρέα. Επίσης, ο Μιχάλης Ρακιντζής. Ήμουν ο μόνος άνθρωπος στον οποίο αισθάνθηκε καλά και ήρθε να μιλήσει μετά την κατακραυγή που έφαγε με τη Eurovision τότε και αυτό σε παρεϊστικο κλίμα.
Εγώ γούσταρα επίσης, που κάποιες φορές, σας έπαιρναν τηλέφωνο και σας έλεγαν «έχω μια μπάντα να σου στείλω ένα ντέμο;» και όντως μετά, παίζατε τα κομμάτια τους.
Κάποια περίοδο κάναμε μια προσπάθεια και φτιάξαμε μια δισκογραφική που θα προωθούσε νέους καλλιτέχνες όπως ήταν οι Σκιές τότε. Ο κόσμος το αγκάλιασε, αλλά όχι τόσο όσο περίμενα. Παρόλα αυτά, κατάφερε να δώσει χώρο σε κάποια συγκροτήματα να ακουστούν.
Γιατί έκλεισε ο Jeronimo Groovy;
Ο Jeronimo, ήταν, πραγματικά, το πρώτο θύμα της κρίσης. Τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά, οι λόγοι ήταν καθαρά οικονομικοί. Από ένα σημείο και μετά, ο σταθμός προσπαθούσε να βρει πηγές ώστε να μείνει ζωντανός. Με το που ξεκίνησε η κρίση και τα ραδιόφωνα άρχισαν να γίνονται κομμάτι ενός γενικότερου δημοσιογραφικού ομίλου ο οποίος για παράδειγμα, μπορεί να έχει στη διάθεση του, δύο σταθμούς, ένα κανάλι και μια εφημερίδα, οι πελάτες προτιμούσαν να δώσουν χρήματα για να διαφημιστούν μέσω ενός ομίλου και όχι, μέσω ενός ραδιοφωνικού σταθμού. Ο Groovy ήταν ο Δον Κιχώτης των FM, πάλευε μόνος του, κυνήγαγε μόνος του, τα πάντα μόνος του. Είναι τρομερό πως τις τελευταίες ημέρες που κάναμε εκπομπές, οι μετρήσεις μας είχαν σταθερά πρώτους σε ηλικίες έως 24 ετών. Αν κάτσεις και το σκεφτείς, έκλεισε ένας σταθμός που ήταν πρώτος στο target group που τον ενδιέφερε. Αυτό, από μόνο του, απαντάει στην ερώτηση σου: οι λόγοι ήταν καθαρά οικονομικοί.
Πως ένιωσες όταν έκανες την τελευταία σου εκπομπή;
Εγώ, σχεδόν έκλεισα τον σταθμό, είχα μέσα μου μια ελπίδα πως δεν θα τελείωνε. Θέλω εδώ να σου πω κάτι που δεν το έχω ξαναπεί όμως, πιστεύω πως έχει ενδιαφέρον. Με ρωτάει πολύς κόσμος, αν έχω τις εκπομπές μου γραμμένες, όλοι τις κρατάνε σε κασέτες για αρχείο. Εγώ δεν έχω καμία, δεν έχω κανένα αρχείο.
Γιατί;
Επειδή, μέσα μου, δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ αυτό που ζω, ποτέ. Δεν υπήρχε λόγος, με ρωτάνε, «καλά δεν έχεις cd; Τόσα σου έστελναν οι εταιρίες», εγώ τα άφηνα όλα στο σταθμό, για ποιο λόγο να τα πάρω; Εκεί ήταν το σπίτι μου, ξύπναγα και έφευγα, γύριζα σπίτι, κοιμόμουν και ξαναπήγαινα εκεί. Ήμουν εκεί όλη μέρα, γιατί να κρατήσω αρχείο για κάτι που ζούσα; Εκεί, υπήρχε αρχείο, ήταν του σταθμού, εγώ, δεν είχα ποτέ προσωπικό αρχείο. Τρομαχτικό μα αληθινό. Σκέψου πως, εγώ ζητάω από τον κόσμο να μου στείλει αποσπάσματα.
Μπορείς να τα ακούσεις αυτά τα αποσπάσματα χωρίς να στενοχωρηθείς;
Θέλω να σου πω ότι είμαι πολύ χορτάτος από αυτή την εποχή. Ήταν 17 ζουμερά χρόνια, δεν ήταν αδιάφορα, αφού έχω πει πως αν ποτέ πάθω κάτι, θα φύγω πολύ χορτάτος. Μου λείπει το παρεϊστικο, δεν μου λείπει να κάνω τον dj και να κάνω εκπομπή σε ένα ραδιόφωνο που να μιλάω τέσσερις φορές την ώρα για να λέω τον χορηγό. Δεν το έχω ανάγκη.
Υπάρχει περίπτωση να επιστρέψει ο Jeronimo Groovy;
Υπάρχουν ισχυρές πιέσεις στη νέα γενιά των αφεντικών να το σκεφτούν. Και από παραγωγούς και από ακροατές. Είναι όμως δική τους απόφαση γιατί το όνομα ανήκει και είναι κατοχυρωμένο στους αδερφούς Πρωτοπαπά και είναι στο χέρι τους να αποφασίσουν τι θα κάνουν.
Εσύ, θα γύριζες;
Ναι, άμεσα, σήμερα, χθες.
Ένα μήνυμα προς τους παλιούς ακροατές;
Αρχικά, να πω ότι με συγκινεί πως στο Facebook μου λαμβάνω καθημερινά μηνύματα. Αν αναλογιστείς πως είμαι ένα πρόσωπο το οποίο δεν έχει ενεργή δράση, είναι φοβερό. Λες και κάνω εκπομπή. Θέλω να τους ευχαριστήσω που μοιραστήκαμε τα συναισθήματα μας και που μεγαλώσαμε και βρήκαμε τρόπο να είμαστε ακόμα κοντά, έστω και μέσω των Social Media, και μοιραζόμαστε ακόμα αυτά που νιώθουμε. Εγώ δεν θα πάψω ποτέ να μοιράζομαι, να λέω τη γνώμη μου και να ακούω. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να μάθει όποιος κάνει εκπομπή στο ραδιόφωνο. Να ακούει.
Aναδημοσιευση από VICE
.png "English"){kind=small}
